نود
پنجشنبه, ۲۵ بهمن ۱۳۹۷، ۱۱:۴۰ ب.ظ
ساده ترش این که وقتی هفده هجده ساله ایم بی آن که بدانیم چه می خواهیم با همه مخالفیم و باور می کنیم که همه اشتباه می کنند، وقتی به وسط های بیست سالگی هایمان می رسیم می فهمیم که چه می خواهیم و دنبال جریان می گردیم که شیرجه بزنیم توی آن . جریانی که باور داریم خلاف جریان ِ ادم های معمولی دور و برمان است اما به وسط های سی و چند سالگی که می رسیم ، به خودمان می اییم و میبینیم که خیلی سر به راه و رام توی یک جریان بزرگ شناوریم. این جور وقت هاست که آدم ها مینیمالیست می شوند.
