پنجاه و هفتم - پروردگارولوژی

شاید خداوند انسانی است که سال های سال زندگی کرده است! هر بار به شکلی و هر بار به نحوی و از پس آن همه زندگانی حالا داستان خودش را با آدم ها می نویسد. می نویسد که فراموش نکند که رنج کشیده. که خندیده که ساعت ها بی حرکت نشسته و آسمان ها گریه کرده اند که کوه ها را در نوردیده و حیرت کرده از عظمت! 
هر بار خاطره ای را مرور کرده و در جسمی دمیده! در کالبدی آه کشیده و آدمی زاد خلق شده. ما آن صدای ممتد و گنگ‌یم که زبان گشوده ایم به وصف! ما خط های حامل موسیقی نیستیم . ما نت های بی نهایتیم که کنار هم همان صدای ممتد ازلی ابدی را می سازیم! خدا قبل تر خط های حامل را زندگی کرده است!