شصت و هشتم

می نویسم و پاک می کنم! شک دارم به کلمات ، به این که بتوانند حرف بزنند، حرفی را که میخواهم بزنند. می نویسم و پاک می کنم! شک دارم به خودم که همان چیزی را بگویم که میخواهم. همان چیزی را بگویم که توی سرم هست و نترس. نترسم از هجوم حقیقت! 

ما نیم توانیم در آینده زندگی کنیم چون این گذشته است که تکه های ما را در خوش اسیر کرده است. آدم چطور می تواند بی تکه های خودش زندگی کند؟ کشیدن تصویری تازه سخت تر است یا زندگی در تابلویی که پر است از تکه های وجودمان؟ 

تنبلی ! کاهلی! اسمش را چه می شود گذاشت؟ این بی میلی به جلو رفتن از کجاست؟ مگر نه این که آدمی زاد حریص است.حریص به انچه لمس کرده یا حریص به انچه درکی از ان ندارد ؟ ما از اینده چه می دانیم؟